Feesten als de beesten!

In Carnavalo neemt elke speler de rol op van een feestvereniging. Over de loop van drie dagen (rondes) probeert iedereen zijn kaarten zo te verdelen over de zes feesttenten, dat zijn feestvierders op zoveel mogelijk plaatsen in de meerderheid zijn. Hoe meer je aanwezig bent op de beste feestjes, hoe meer veren en confetti je verdient! Je kan er ook voor kiezen geen kaarten te spelen, maar de speciale karakters te verplaatsen: Die hebben stuk voor stuk een nogal desastreuze impact op het feest in de tent waar ze passeren. Prins Carnaval bederft het feest door je mee te slepen naar zijn stoet, je kan niet anders dan de verleidelijke Miss Carnavalo achterna lopen, en de strenge Barricadol blokkeert je in- en uitgang. Door hen doorheen de feesttenten te sturen kom je zelf niet erg vooruit, maar trek je wel een serieuze streep door de rekening van de andere spelers.

De inhoud van de doos is helemaal in lijn met de buitenkant: Bij het openen word je meteen verblind door een regenboog aan flashy kleuren. De prentjes zijn heel leuk getekend en het materiaal in de doos is zeker van hoogwaardig materiaal. Weinig kans dat die kleuren ooit vervagen, dus. De doos bevat een bord, vijf kaarten en zes pionnen per speler, de speciale karakters en een heel aantal puntenfiches. Carnavalo is zonder enige twijfel het meest kleurrijke spel dat we ooit speelden – leuk, maar ook wel moeilijk om de verschillen in betekenis tussen speelmateriaal en locaties op het spelbord te onderscheiden.

Wie wordt prins(es) Carnaval?

Het spel eindigt na een vast aantal rondes, waarbij elke ronde doorgaat tot ten minste twee spelers al hun kaarten – vijf kaarten met daarop één tot vijf feestvierders – in een feesttent gespeeld hebben. De beurten gaan heel snel vooruit, je hebt immers niet veel opties:

• Je speelt een kaart open in een feesttent, waardoor je feestvierders het podium innemen en de aandacht van de speciale karakters en andere spelers naar zich toetrekken
• Je speelt een gesloten kaart in een feesttent: beter, maar de spelers die er op het podium staan krijgen dan wel wat extra voordeel
• Je beweegt een speciaal karakter om de feestvierders van een ander uit een feesttent weg te trekken

Heb je aan het einde van de ronde de meeste feestvierders (open én gesloten) in een tent, dan win je daar de veren of confetti. Omdat iedereen maar heel weinig kaarten heeft om een ronde te spelen, is de andere spelers eerst wat pesten dus wel dé way to go: Je wilt niet meteen je hoge kaarten spelen, want die verdwijnen al snel in de carnavalsstoet van Prins Carnavalo. Daardoor is Carnavalo een spel vol interactie, waar het “vriendjespolitiek” element heel hard in speelt. Krijg je de anderen zover dat ze elkaar net iets meer in het oog houden dan jou, dan heb je heel veel kans aan het einde van de dag plots gewonnen te hebben. In elke feesttent op het podium staan geeft je op het eerste zicht wel punten, maar is dus allesbehalve aan te raden. Die interactie maakt het spel ook wel wat chaotisch. Als je de eerste twee rondes wint, kan je het wel vergeten; de andere spelers kunnen nl. wel héél gemakkelijk tegen je samenspannen.

No luck, pure skill

Al je opties liggen aan het begin vast; geluk hebben met dobbelen of het trekken van kaarten is in Carnavalo geen factor. Er zijn wel kaartjes waarmee je op een cruciaal moment één extra beweging mag doen in één specifieke feesttent; maar die hebben maar weinig invloed.

Dat gezegd zijnde, voelt het toch alsof het spel iets mist: Het verloopt allemaal nogal chaotisch, waardoor een strategie hebben in het spel eigenlijk niet mogelijk is. Winnen doe je door de meest manipulatieve speler te zijn; terwijl het niet echt aanvoelt dat dat de originele bedoeling van de makers was. Daarvoor duurt het ook wat te lang: keer op keer argumenteren dat een ander beter bezig is, voelt na drie kwartier spelen wel wat langdradig aan. Met twee spelers speelt dit element niet, maar ook dan hadden we beiden halfweg niet veel zin meer.

Conclusie

De spelregels zijn initieel nogal moeilijk – niet echt geholpen door het kleurenfestijn – maar eens je doorhebt hoe het werkt, speelt het spel wel heel vlot. Zelfs de persoon uit ons groepje die bij Catan vijf minuten kan nadenken over het leggen van een straat, speelde in dit spel altijd quasi onmiddellijk. Voor de hoeveelheid moeite die je moet steken in het begrijpen van het spel, geeft het spel wel maar weinig strategische mogelijkheden terug. Door de chaos die de speciale karakters erin brengen, kan je immers nooit meer dan één zet vooruitplannen.

Wij zien onszelf dit spel niet direct opnieuw spelen. Moesten we het ooit nog eens van de zolder halen, dan toch met nieuwe mensen, want met dezelfde groep zou er geen erg verschillende dynamiek inzitten. Geen spijt het gespeeld te hebben dus, maar ook geen plekje bovenop de stapel voor Carnavalo.